wtorek, 3 listopada 2020

Rodzina Kocurów z Zakościela.

 W Zakościelu były dwa rody Kocurów. 

Z jednego wywodzi się moja rodzina, i o tym było już wiele razy pisane. 

Dzisiaj, dzięki uprzejmości Pani  Marii Kłos, chciałabym pokazać kilka fotografii tego drugiego rodu. 



Na powyższym zdjęciu są dzieci  Marii i Wincentego Kocur. 
od lewej siedzą: jedyna siostra Helena, w środku najstarszy brat Kazimierz z żoną Marylką.
na górze stoją , od lewej bracia: Jan, Stanisław, Józef (ojciec Pani  Marii), Ludwik ( zginął od uderzenia pioruna w wieku 22 lat(. 
Zdjęcie mogło być wykonane około 1939/1939 r. 
Brakuje na nim najmłodszego brata - Mariana. 
Cała rodzina , bracia i siostry byli bardzo do siebie podobni. Niesamowicie piękni ludzie. 



Na tym zdjęciu jest najmłodszy brat - Marian, wraz ze starszymi braćmi - Janem i Ludwikiem. 




To przepiękne zdjęcie wykonane około 1937/38 roku w Zakościelu pokazuje jak ważna była aktywność fizyczna wśród tamtejszej młodzieży. 
Drugi od lewej stoi Józef Kocur, a na ramie roweru jest jego najmłodszy brat - Marian. 
Tożsamość pozostałych osób nie jest znana. Być może ktoś będzie mógł udzielić nam tych informacji ? ;)






Najstarsze zdjęcie z kolekcji Pani Marii Kłos.
Są na nim dziadkowie - Paulina i Stanisław Ziober z dziećmi. (rodzina od strony mamy ) 
Wykonane w 1916 roku, jeszcze wtedy nie było na świecie jej mamy (Rozalii), ale była już na zdjęciu - babcia była w stanie błogosławionym  ;)

Na zdjęciu jest jedna kobieta, której tożsamość nie jest znana. Pomiędzy babcią a tą Panią jest Marysia (zmarła, gdy miała 18 lat ), po drugiej stronie jest Józef.
U góry od lewej : Dominik, Antonii i  Jan ( w mundurze , on zginał pod koniec I wojny światowej na terenie Austrii ). 


Najmłodszy katolicki biskup na świecie. Edward Kawa.

 Edward Kawa (ur. 17 kwietnia 1978 w Mościskach. Ukraiński duchowny rzymskokatolicki pochodzenia polskiego, franciszkanin konwentualny, biskup pomocniczy lwowski od 2017.

Życiorys:

Urodził się 17 kwietnia 1978 w Mościskach na Ukrainie w polskiej rodzinie Jego brat Stanisław także został franciszkaninem (posługujący w klasztorze św. Antoniego we Lwowie i jako prawnik w kurii lwowskiej). W latach 1995–1996 odbył postulat u franciszkanów w Chęcinach, a w latach 1996–1997 nowicjat w Kalwarii Pacławskiej, po czym złożył pierwsze śluby zakonne. Śluby wieczyste złożył 15 grudnia 2001 we Lwowie . W latach 1997–1999 studiował filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Krakowie, a w latach 1999–2003 teologię  w Wyższym Seminarium Duchownym „Maryja – Królowa Apostołów” w Petersburgu Święcenia diakonatu otrzymał 22 czerwca 2002 w Krakowie, natomiast 1 czerwca 2003 w Petersburgu został wyświęcony na prezbitera  przez arcybiskupa Tadeusza Kondrusiewicza.

Od 2003 przebywał w klasztorach franciszkanów na Ukrainie i pracował w obsługiwanych przez nich parafiach: w Boryspolu (2003–2005: wikariusz, 2009–2010 i 2012–2016: przełożony wspólnoty braci i duszpasterz), w Krzemieńczuku, (2005–2009: przełożony wspólnoty i proboszcz), w Maćkowcach (2010–2012: proboszcz) i we Lwowie (2016–2017: przełożony wspólnoty i duszpasterz). W zgromadzeniu w latach 2008–2017 pełnił funkcję delegata prowincjalnego na Ukrainie W 2012 został wiceprzewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w tym kraju

13 maja 2017 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej ze stolicą tytularną Cilibia Święcenia biskupie przyjął 21 czerwca 2017 w bazylice archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Lwowie. Konsekrował go arcybiskup metropolita Lwowa Mieczysław Mokrzycki w asyście arcybiskupa Claudia Gugerottiego, nuncjusza apostolskiego na Ukrainie, oraz Stanisława Szyrokoradiuka, biskupa diecezjalnego Charkowa-Zaporoża. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Agnus vincet”.



"Chciałbym być blisko ludzi. To jest moje wewnętrzne odczucie. Chciałbym też dotrzeć szczególnie do miejsc, które są najmniejsze. Może są to parafie, które wydają się umierające. Chodzi o to, aby podkreślić, że te parafie i środowiska są potrzebne" - powiedział po święceniach biskupich o. Edward.

Zaznaczył, że nieraz przekonywał się, iż "gdy nawet pozornie wyglądało na to, że nic więcej nie da się zrobić, to niejednokrotnie działo się odwrotnie i udawało się tam zrobić bardzo dużo".